یکی از اقشار آسیب پذیر جامعه معلولین هستند. معلولیت در واقع به مثابه پدیده ای زیستی و اجتماعی است که جوامع بشری صرف نظر از میزان توسعه یافتگی اعم از کشورهای توسعه یافته و یا در حال توسعه با آن مواجه هستند. در خصوص واژه معلولیت تعاریف مختلفی بیان شده، از جمله این تعاریف می توان به سازمان بهداشت جهانی اشاره کرد که در سال 1981 معلولیت را اختلال در رابطه فرد و محیط بیان کرده است. از دست دادن توانایی های جسمی همواره برای هر انسانی مشکلات اجتماعی و روانی خاصی به شمار می آورد که این مشکلات ناشی از عدم تطابق توانایی های فرد با شرایط جدید جسمی خویش و واقعیتهای موجود در محیط زندگی است. از آنجایی که بخشی از وجود موانع برسر راه معلولان ناشی از نادیده گرفتن نیازهای آنان در طراحی فضاها می باشد، لذا سازگار نمودن فضاهای زندگی و ارزیابی فضاهای عمومی و درمانی موردنیاز جهت بهبود توانمندی آنها ضروری می باشد. در این راستا، طراحی فضاهای کالبدی مورد استفاده معلولین جسمی می تواند به تقویت توانایی ها و کاهش استرس ناشی از بیماری ها و معلولیت ها و در نهایت افزایش مشارکت کمک نماید. تحقیقات نشان می دهد که یکی از راهکارهای مهم اخیر در راستای ارتقا کیفیت محیط مراکز توانبخشی، ایجاد ارتباط بیماران با طبیعت در نظر گرفته شده است. دراین میان ایده منظر شفابخش ایده ای دیرپا و کهن است که بواسطه آن ارتباط میان سلامت روح و جسم انسان با عناصر طبیعی فراهم میشود. درواقع معماری شفابخش، معماری در جهت بهبود تأثیرات محیط بر بیماراست و به معماری انسانگرایانه برای ایجاد رفاه در مراکز درمانی و توانبخشی گفته می شود، رفاهی که باعث کم شدن طول درمان می شود. هدف از این تحقیق دستیابی به مولفه های شفابخشی منظر، و سنجش میزان تاثیرگذاری فاکتورهای به دست آمده است که در این میان با تاکید بر پوشش گیاهی و عنصر آب روند بهبود توان بخشی معلولین پس از سانحه تسریع گردد. روش تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی – پیمایشی می باشد. بطوریکه در مرحله نخست با توجه به اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی مؤلفه های شفابخشی منظر شناخته شده است و ازتجمیع و دسته بندی آن ها فاکتورهای شفابخشی کلی استخراج شده، در مرحله دوم با تکیه بر مصادیق و راهکارهای معماری مستخرج از مبانی نظری به طراحی مجموعه موردنظر پرداخته شده است. در پایان با کمک پیشنهادهای معاونین توانبخشی پرس
