کودکی دوره ای تأثیرگذار در رشد انسان، زمینه ساز بسیاری از فرصت ها و موفقیت های آینده افراد است. کودکان بی سرپرست آسیب پذبرترین قشر از افراد جامعه هستند که داراری مشکلاتی در زندگی پیشین و فعلی خود هستند که می توان با ایجاد شرایط مناسب زندگی، تأثیر زیادی بر روند زندگی آن ها با هدف جبران آسیب های پیشین گذاشت. محیط زندگی برای این کودکان باید با در نظر گرفتن شرایط مناسب رشد و همچین شرایط مناسب اقامت دائم در مراکز نگهداری از کودکان بی-سرپرست همراه باشد. با مشاهدات میدانی و مطالعات کنابخانه ای مشخص شد که یکی از مشکلات این کودکان اجتماع گریزی است و این مشکل می تواند در ایجاد ارتباط و رشد اجتماعی آن ها مؤثر باشد. رشد اجتماعی در وافع آن قسمت از رشد کودک است که مربوط به انجام کارهای شخصی، ارتباط و همکاری و تعامل با هم سالان و بزرگسالان و همچنین مسئولیت پذیری او می شود. این مرحله از رشد از 2 سالگی آغاز شده و مهمترین مرحله آن در سن 7 تا 12 سالگی، یعنی زمانی که کودک وارد مدرسه می شود، است. محیط به عنوان مهمترین بستر رشد کودکان، می تواند زمینه ساز بسیاری از شرایط مطلوب در برقراری ارتباط مؤثر و سالم در بین کودکان باشد. همچنین طبیعت به عنوان یکی از مؤلفه های مؤثر در طراحی محیط و همچنین به عنوان یک محیط آرامش بخش برای تمامی افراد، می تواند باعث کاهش مشکلات رفتاری کودکان و به دنبال آن بروز روابط بهتر در بین کودکان شود. هدف از انجام این پژوهش بررسی مشکلات کودکان بی سرپرست در برقراری ارتباط با همتایان خود، مشکلات رفتاری و مشکلات مربوط به رشد اجتماعی در این مراکز است؛ سپس راهکارهایی برای ایجاد کیفیت محیطی مناسب که مشکلات این کودکان را به برقراری ارتباط با یکدیگر برطرف کرده و آن ها را تشویق به برقراری ارتباط با یکدیگر می کند و منجر به طی کردن مراحل لازم برای رشد اجتماعی شده، بیان می شود. سؤالات اصلی پژوهش، تأثیر محیط و طبیعت بر رشد اجتماعی کودکان و درمان مشکلات رفتاری کودکان بی سرپرست است. در این پژوهش ابتدا با انجام مطالعات کتابخانه ای به شناخت کلی از بازه سنی کودکان 7 تا 12 ساله، مبانی معماری برای کودکان، رابطه کودکان با طبیعت و روش های اثرگذاری طبیعت بر انسان و کودکان می پردازیم و سپس با بررسی رشد اجتماعی و معیارها و نیازهای این زمینه از رشد، شرایط محیطی را برای بهبود رفتارهای اجتماعی
