با پیشرفت دانش و توان مهندسی و تکنولوژی ساخت، کیفیت مساکن و ارزشهای متناسب با معماری بومی ما به دست فراموشی سپرده شده است. به گونهای که فضاهای مسکونی ما به فضاهای تکبعدی و فاقد معنا بدل شده و کیفیتهای یکسانی پیدا کردهاند. علاوهبراین تکنولوژی موجب شده برخلاف تفاوتهای بومی، فرهنگی و اقلیمی متناسب با محیط هر خطه، معماری مسکونی ما و مصالح ساخت آن در کل کشور تقریباً یکسان باشد. این مهم سبب تقلیل کیفیت و یکسان شدن معماری مسکونی ما و دور شدن از معماری پایدار شدهاست؛ در حالی که با دقت در مسکن سنتی ایرانی که براساس تکنولوژی بومی و در جهت توسعه پایدار شکل گرفته است به این موضوع پی می بریم که می توان با کاربرد تکنولوژی بومی در معماری مسکونی امروز، می توان به توسعه پایدار در حوزه کیفیتی، فرهنگی، اجتماعی ، اقتصادی و محیط زیستی نزدیک شد و حال و هوا و کیفیتهای متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا در مساکن شهرهای مختلف کشور بهوجود آورد.
