مسکن مهم ترین فضای انسانی است که در طول تاریخ دستخوش دگرگونی گشته است. انسان زمان زیادی از زندگیخود را در فضاهای مسکونی سپری می کند. کمبود مسکن به علت افزایش جمعیت معضلی است که بسیاری از شهرها باآن مواجه هستند. تلاش برای تامین تعداد زیادی واحد مسکونی منجر به از دست رفتن کیفیت خانه ها گشته است.مجموعه های مسکونی از راه های مناسب برای تامین این نیاز می باشد. متاسفانه در حال حاضر مجموعه های مسکونیفاقد کیفیت زندگی متناسب با منطقه ای که در آن ساخته می شوند می باشند. زمینه گرایی با تاکید بر ارتباط میانطرح و زمینه آن می تواند بر روند طراحی مجموعه مسکونی با توجه به ویژگی های کالبدی، تاریخی، فرهنگی- اجتماعی و انسان گرایانه منطقه خود تاثیر گذار باشد. هدف از این پژوهش بررسی نقش معماری زمینه گرا در ایجاد هویت و حستعلق در مجموعه مسکونی شمال ایران می باشد.روش تحقیق در این مقاله ازنوع تحلیلی- توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای است. بررسی ها نشان می دهد طراحی مجموعه مسکونی با توجه به زمینه و فرهنگ سکونت جامعه می تواند موجب بازگرداندن هویت مختص منطقه بهمجموعه و در نتیجه افزایش حس تعلق می گردد.
