مقاله پیش روی به بررسی ویژگی ها و جایگاه نظامیان در حکومت آل بویه می پردازد و درصدد است با تکیه بر نظریه جامعه شناسی جنگ به ساختار و سازمان نظامی گری و آموزش های ارائه شده، تجهیزات مورد استفاده، لجستیک و پشتیبانی، لشکرکشی ها، فرماندهان و سایر اجزای عملکرد دولت آل بویه را مورد کاوش و مداقه قرار دهد. رویکرد تحقیق کیفی، روش تحقیق اسنادی و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه ای می باشد. سئوال اصلی مطرح شده در این مقاله این است که «وضعیت نظامیان در دوران آل بویه از منظر جامعه شناسی جنگ چگونه بود؟». نتایج پژوهش حاکی از این است که از جمله دلایل موفقیت آل بویه، شیوه نظامی گری و تابعیت کامل سربازان و امیران آل بویه از حاکمیت مرکزی به شمار می رود. حاکمان آل بویه دارای خوی و مشی توسعه طلبانه و مرزگشایانه بودند. چنین شیوه ای در حکمرانی نیازمند سازمان نظامی مستحکم و دارای عوامل برتری ساز بوده است. در عهد آل بویه توجه به دانش و ابزار توسعه آن نظیر کتاب رونق گرفت. سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجاد و حفظ امنیت به وسیله گسترش مذهب و رسوم مشترک نظیر «عزاداری عمومی برای امام حسین (ع) و واقعه کربلا» گسترش یافت. همگرایی و انسجام ناشی از بافت مذهبی مشترک منجر به افزایش سرمایه اجتماعی شد.
