حامد باباگل تبار سماکوش

مقدمه و هدف: همانطور که باروری کاهش می یابد و به تدریج افراد بیشتری به سن پیشرفته زندگی می رسند، شهروند متوسط جهان پیرتر می شود. طبق پیش‌بینی متوسط باروری سازمان ملل، بین سال‌های 1990 تا 2020، میانگین سنی از 24 به 31 سال افزایش یافته است و پیش‌بینی می‌شود در سال 2100 به 42 سال افزایش یابد. با افزایش سن، انسان ها به تعداد فزاینده ای از اختلالات مبتلا می شوند. با افزایش شاخص به سمت یک فرد، به طور فزاینده ای ضعیف و از این نظر از نظر فیزیولوژیکی مسن تر دیده می شود و در این دوره از زندگی اختلالات اسکلتی عضلانی اثرگذار بر عملکرد افزایش یافته که با تاثیر منفی بر کنترل پاسچر و حرکت همراه است. در این مطالعه به مروری بر پژوهش‌های انجام شده در زمینه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و راه رفتن سالمندان پرداخته شده است. روش شناسی پژوهش: در این مطالعه جستجو و انتخاب سیستماتیک پژوهش‌ها با استفاده از کلید واژه‌های تمرینات ثبات مرکزی، تعادل ایستا، تعادل پویا، راه رفتن و سالمند در پایگاه‌های اطلاعاتی Magiran, Medline, Scopus, Google Scholar, و PubMed انجام شد. مطالعاتی که به دو زبان فارسی و انگلیسی منتشر شده بودند بررسی شدند. با جستجوی کلید واژه‌های در پایگاه‌های اطلاعاتی 103 مطالعه استخراج شد. از این تعداد 91 مقاله به دلیل نداشتن معیارهای پژوهش از مطالعه حذف شدند. در نهایت 12 مقاله با توجه به شرایط ورود و خروج به مطالعه به عنوان مقالات منتخب وارد مطالعه شدند. یافته‌ها: به صورت کلی نتایج نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی با افزایش استقامت عضلانی با بهبود تعادل و راه رفتن در سالمندان همراه بود. تمرینات ثبات مرکزی استفاده شده شامل ویژگی هایی همچون وجود تمرینات در سطح ایستا در وضعیت خوابیده به پشت، شکم و طرفین بود. همچنین در برخی از برنامه های تمرینی از کش ورزشی و دمبل های سبک جهت فعال سازی عضلات ناحیه مرکزی استفاده شده بود. نتیجه گیری: مطالعه مروری سیستماتیک حاضر نشان داد که استفاده از تمرینات ثبات مرکزی با بهبود تعادل ایستا، پویا و راه رفتن در سالمندان همراه است.