مسأله اصلی و ایده ای که دراین مقاله برآن تأکید می شود رابطه چشم انداز فرهنگی و نقش آن در توسعه گردشگری است و چگونه حوزه آکادمیک می تواند دراین خصوص مفید باشد. امروزه گردشگری و توریسم به عنوان صنعت درنظر گرفته می شود زیرا درآن مکانیسم عقلانیت، برنامه ریزی، سازمان دهی، بوروکراسی، هدف مندی، دقت و نظم دهی وجود دارد. به همین جهت از صنعت گردشگری سخن می رود. با این که گردشگری در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست ویکم امری همه جا حاضر گردید و از اهمیت گسترده ای برای مردم برخوردار است؛ در بسیاری از مکان ها و مناطق با نابسامانی هایی روبه رو است. به همان قدر که گردشگری آثار مثبت دارد، عدم نگریستن منطقی و در نظر نگرفتن مقوله پایداری و فقدان چشم اندار فرهنگی_زیست محیطی بومی پیامدهای منفی به بار می آورد. بسیاری از مناطق و مکان هایی وجود دارند که برای گردشگری و توریسم مناسب بوده و اتفاقاً با گردشگری فراوان روبه رو هستیم، اما سؤال اساسی آن است که چگونه می توان دراین مناطق از توریسم کارآمد و تبدیل آن به پایداری برخوردار شد. تحقیقات و پژوهش های گسترده ای در توصیف، توضیح و تبیین توسعه گردشگری در بُعد مثبت و بُعد منفی آن صورت گرفته است. اما کم تر پژوهش هایی واردکردن چشم انداز فرهنگی را در تبیین و توضیح توسعه گردشگری درنظر گرفتند و در واقع برقراری ارتباط میان چشم انداز فرهنگی با توسعه گردشگری می تواند نگاه متفاوتی در رابطه با گسترش و اهیمت این مقوله ارایه دهد. چشم انداز فرهنگی می تواند بر عملکرد های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و مقوله توسعه تأثیر مناسبی ایجاد کند و فقدان آن می تواند آسیب هایی هم در پی داشته باشد. بنابراین به عنوان یکی از مهم ترین مناسبات در بحث گردشگری باید اهمیت این مقوله را در گام برداشتن گردشگری به عنوان صنعت و توسعه آن درنظر گرفت. به نظر می رسد که نقش حوزه آکادمیک دراین امر بسیار مفید باشد.
