مفسران و مترجمان آیۀ "لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ" را به معنای «پذیرش دین اجباری نیست» گرفته اند؛ سؤال اصلی این است که با توجّه به اینکه: 1) دین اموری ایمانی و اعتقادی است و امور اعتقادی، عقلی و قلبی هستند؛ 2) و نیز تأکید ادامۀ آیه (قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ) بر تعلیل و تبیین خیر و شر امور و آثار آنها که فهم حق از باطل، امری فطری است؛ آیا این تفسیر از آیه قابل قبول می باشد؟ آنچه از بررسیهای به عمل آمده منتج شد این است که دین اصلا اجبارپذیر نیست تا اینکه آیه بخواهد اجباری بودن آن را نفی کند!! بلکه آیه می گوید: آنچه در دین آمده است ملایم فطرت بشر است.
