منازعات مذهبی امری است مورد اهتمام صاحبان اندیشه و حکمت تا جاییکه تلاش آنان را در جهت حلّوفصل مسالمتآمیز آن برمیانگیزد. در این راستا، انسان های بزرگ با رفتار عدالت گونه خود و به دور از هرگونه افراط و تفریط، بهواسطه رعایت حقوق دیگران و برخورد منصفانه، جامعه انسانی را در مسیر ترقّی و تکامل مادّی و معنوی، هدایت خواهند کرد. پژوهش حاضر با بهره گیری از منابع معتبر تاریخی و به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده و به این پرسش پاسخ داده است که «امامرضا (علیه السلام) از چه روشی برای حلّ منازعات مذهبی استفاده میکردهاند؟». حضرت برای حلّ منازعات مذهبی و فرقه ای، رویکرد تکثّرگرایی (پلورالیسمی) نداشته اند که باعث شود جامعه انسانی در سردرگمیِ فکری و اعتقادی رها شود، بلکه ایشان در عین اثبات حقانیت اعتقادات صحیح و نیز تبیین و تشریح اشکالهای وارده بر غیر آن، با تأکید بر اصل مخاطبشناسی و موضوعشناسی و با رعایت عدالت، انصاف و احترام نسبت به همگان و بدون ایجاد اختلاف، با آگاهی کامل از تمام جوانب امور و مباحث، در گفتگوهایی هدفمند و هدایتکننده در قالب مناظرات، بحث های علمی و منازعات مذهبی را پاسخ داده و آنها را حلّوفصل میکردهاند.
