هدف:هدف این مقاله تبیین و تشریح نقش و جایگاه گفتگو و کنش ارتباطی زمینه‌ساز در مشارکت سیاسی است. از آنجایی که نهج‌البلاغه در جوامع اسلامی غالباً به عنوان یک منبع و مرجع برای کنش‌ها و رفتار‌های طرفینی مردم و مسؤولین به شمار می‌آید به همین منظور در این مقاله کنش‌های ارتباطی زمینه‌ساز در مشارکت سیاسی در مضامین نهج‌البلاغه مورد واکاوی قرار گرفت. سؤال:نقش نهج‌البلاغه در کنش ارتباطی زمینه سازِ مشارکت سیاسی، چگونه و تا چه اندازه است؟ روش:با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی انجام شده است. فرضیه:کنش ارتباطی می‌تواند در ایجاد یک منظر صحیح پیرامون تعامل و مشارکت در جوامع نقش مهمی را ایفا نماید، فرضیۀ نگارندگان این است که نهج‌البلاغه با توجّه به جامعیت محتوایی که دارد در مشارکت سیاسی، کنش ارتباطی سازنده‌ای دارد. یافته‌ها:نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که نهج‌البلاغه با اشاره به پذیرش دو طرف یا چند طرف؛ اصل آگاهی و علم، لزوم پذیرش اختلاف اقوام و ملل و زبانها، امکان حصول تفاهم و وحدت و آزادی فکر و اندیشه، رعایت معیار حق و باطل، انتخاب راه به عنوان شرایط گفت‌وگوی مطلوب و نیز در نظرگرفتن اعتماد آفرینی و شایستگی سخن به عنوان مهم‌ترین عناصر و عوامل برقراری ارتباط، ظرفیت بسیار مناسبی را برای تحقق مشارکت سیاسی مطلوب فراهم می‌آورد.
