در فرهنگ خدای سبحان واژۀ «ادیان» جایگاهی ندارد بلکه واژۀ «دین» از محوریت برخوردار است و در حکم الهی از یک دین و با عنوان «اسلام» نام برده شده است. براین اساس، حقیقت دین، واحد است ولی به شکل کتب آسمانی مختلف بر انبیای عظام (ع) نازل شده است. براساس تتبع نگارنده، تکثّر دینی که به هریک از انبیای الهی نسبت داده شده است، به جهت تفاوت در «احکام» یا «آیین» است و به اقتضای زمان هر پیامبر، شریعت و احکام ویژه‌ای که نیاز فکری و معنوی آن عصر بوده است، نازل می‌گردید، در حالیکه اصول و مقوّمات دین برای همۀ انبیاء یکسان بوده است. همچنین قرآن تأیید کننده و محافظ اعتقادات کتب آسمانی گذشته می‌باشد و خداوند از همۀ پیامبران پیمان گرفته است که مویّد و همراه پیامبرانِ پس از خویش باشند و با این روش به پیروان ایشان نیز این مسأله را تأکید می‌نماید. لذا قرآن مُصدِّق و مُحافظ همۀ کتب آسمانی است؛ یعنی در عین تأیید سایر شرایع، حامل پیام آن کتاب‌ها نیز می‌باشد. همچنان که دین کسی را نیکوترین می‌داند که تسلیم و تابع شریعت ابراهیم (ع) باشد. لذا قرآن به پیروی از دین حنیف ابراهیمی دعوت می‌نماید تا بدین شکل بر تفکّرات یهود و مسیحیت انحرافی خط بطلان بکشد. در این پژوهش تبیین می‌گردد که خداوند شریعت خود را برای بشر، از هر پیامبر نسبت به پیامبر قبلی کاملتر نموده است تا در زمان نبوت پیامبر خاتم (ص) دین را به نهایت اکمال و اتمام می-رساند.
