انسان برای سیر در هر جهت از تعالی یا خلاف آن، به الگوها توجّه دارد؛ به همین دلیل خداوندِ رحمان، پیامبر خاتم(صلی الله علیه و آله و سلم) را الگوی بسیار مناسب برای تعالی بشر معرّفی می‌نماید. یکی از راه‌های مهم و تأثیرگذار ارتباط با انسان های الگو، زیارتشان است. «زیارت» در لغت به معنای میل و قصد چیزی یا کسی را کردن است و در عرف، «زیارتِ کسی»، عبارت از آمدن نزد او به قصد تکریم و تعظیم و انس گرفتن با وی می‌باشد. بر این اساس، زائر کسی است که مزور را قبول دارد و بر او ارج می نهد و دوست دارد تا خود را به او شبیه سازد. لذا او را الگو و اسوۀ خود می گیرد؛ پس وجود انسان-های کامل، نقش به سزایی در الگوسازی و الگوپذیری دارد. در واقع زیارت را می‌‌توان، یکی از آموزه های مهم مذهبی مسلمانان به شمار آورد؛ به همین جهت، این پژوهش با بهره گیری از آیات، روایات و منابع مرتبط، با روش توصیفی - تحلیلی سامان یافته و نقش زیارت را در الگو سازی و الگو پذیری مورد بررسی قرار داده است. نتیجۀ حاصله اینکه این عمل، دو اثر مهم برجای می‌گذارد اول اینکه در فرایند آن، زیارت شونده، شخصیت محبوب و برجستۀ زائر می‌شود و این محبوبیت و دلبستگی، موجب می‌شود تا زائر خود را به محبوب خویش شبیه سازد و اصول، روش و اهداف آن محبوب را سرلوحۀ زندگی خود قرار بدهد. دوم اینکه از این مسیر فضایلی چون: توحید باوری، خود سازی، خضوع و خشوع، شکر گذاری، از خود گذشتگی، مهر ورزی، دگر دوستی، ظلم ستیزی، امید پروری، اتحاد و همبستگی، تبادل فرهنگ ها و... را به دنبال دارد.
