همواره تربیت انسان از دغدغه‌های مهم اندیشمندان بوده است و آنها می‌خواهند انسان به گونه‌ای شایسته تربیت شود تا به سعادت واقعی خود دست یابد. در این عرصه، محبت نقشی اساسی را ایفا می‌کند، زیرا محبت نیاز فطری انسان و گوهری است که در جسم و روح انسان جلوه‌گر می‌شود و باعث رشد و تکامل او خواهد شد. تربیت اصلاحی، غالبا برای تربیت آن دسته از متربانی است که به هر دلیل از تربیت صحیح برخوردار نبوده و مربی برای اصلاح و تغییر در صفات و رفتار ناپسند آنان در ساحت های اجتماعی، عبادی، اعتقادی و سیاسی فعالیت می کند. روش های تربیتی در عرصه اصلاح متربی در سه محور شناختی، عاطفی، و رفتاری قابل بررسی است.هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه عاطفی بین مربی و متربی و تاثیر آن در فرآیند اصلاح از منظر قرآن و روایات می باشد و محقق در پی پاسخ به این سوال است که رابطه عاطفی بین مربی و متربی در فرآیند اصلاح از منظر قرآن و روایات چه می باشد؟ این پژوهش با مطالعه احادیث و سیره پیامبر اکرم و اهل بیت ، روش های تربیتی عاطفی مؤثر در اصلاح را معرفی و تبیین می کند؛ مراد از روش های تربیتی عاطفی، شیوه هایی است که مربی برای تحت تأثیر قراردادن عاطفه در جهت اصلاح اندیشه و اخلاق و رفتار متربی به کار می گیرد و عبارت اند از: مهرورزی و محبت، موعظه، تشویق و ترغیب، ایجاد خوف و رجاء، توجه دادن به نعمت ها، عذر پذیری، توجه دادن به عوامل معنوی بازدارنده از گناه، برانگیختن احساسات و عواطف، توجه دادن به عواقب دنیوی و اخروی امور و تکریم شخصیت که از نظر عاطفی می توانند در اصلاح تربیت و رفتار متربی مؤثر باشند.
