از نظر اسلام سعادت حقیقی و مطلوب نهایی انسان، رسیدن به قرب الهی است. بنابراین انسان از طرفی با خدا در ارتباط است و از این رو در رسیدن به سعادت باید رضایت خداوند ودر نتیجه قرب الهی را مورد عنایت خویش قرار دهد و از طرف دیگر نیز باید رابطه او با معاد مورد توجه قرار گیرد تا مصداق حقیقی سعادت وی تأمین گردد. در این راستا محقق در صدد آن است تا به این سؤال که عرصه ها و مصادیق سعادت در جامعه مهدوی چیست را پاسخ دهد. از آن جایی که انسان همواره دچار گمراهی ها و انحرافات در عرصه های مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی در جامعه می باشد، در این تحقیق، به منظور رهایی انسان از وضعیت نامطلوب خویش، مصادیق سعادت در جامعه مهدوی را در عرصه های مذکور، تبیین نموده و بشر را به سوی سعادت حقیقی که همان یافتن حیات طیبه است رهنمون می سازد. این امر ضرورت پرداختن به چنین موضوعی را مضاعف میسازد و تلاش پژوهشگر بر آن بوده است که به شیوه توصیفی ـ کتابخانه ای،سامان یافته و با تأکید بر آیات قرآن و احادیث، اهمیت تبیین سیمای حکومت عدل الهی توسط امام معصوم علیه السلام در جامعه مهدوی روشن نماید. از نتایج مهم این پژوهش این است که جامعه در عرصه فرهنگ شاهد رشد و تعالی اخلاقی مردم، حاکمیت دین اسلام و توحید، پیشرفت علم و اندیشه و شکوفایی اندیشه و خرد؛ و در عرصه اقتصادی وفور نعمت و برکت، حیات مجدد و متکامل در روی زمین، رفاه و آسایش بشری و عمران و آبادی؛ و در عرصه اجتماعی و اداره سیاست جهان بر اساس قسط، تأمین صلح و امنیت و گسترش عدالت خواهد بود. دستاوردهای فوق الذکر به ترتیب در فصل های دوم تا چهارم به عنوان مصادیق سعادتمندی در جامعه مهدوی تبیین شده است.
