تامین خدمات عمومی از اصلی ترین دغدغه های برنامه ریزان و مدیران شهری در سال های اخیر به واسطه رشد شتابان جمعیت شهری است. شهرداری ها مهم ترین نهاد اجرایی حکومت محلی هستند که اصلی ترین وظیفه آن ها تامین خدمات عمومی است. همکاری بین شهرداری پدیده ای رایج با هدف تامین خدمات عمومی با ماهیت منطقه ای است؛ در جایی که هر یک از شهرداری ها به-دلایل متعدد، توانایی ارائه این گونه خدمات را ندارند؛ اما به دنبال شکل گیری مکانیزم های همکاری، ضمن تامین کارآمد و اثربخش خدمات، می توان به رفع بسیاری از مسائل و بحران های منطقه ای به ویژه در حوزه محیط زیست و قرار گرفتن در مسیر توسعه پایدار منجر شد. متاسفانه در کشور ایران در حوزه مدیریت شهری، همواره به مسائل به صورت خرد و بخشی نگاه شده و به جهت فقدان بهره گیری از هم افزایی بین سازمانی، شهرداری ها هنوز مسیر سنتی ناکارآمد را در حوزه خدمات رسانی می پیمایند و حتی در تامین خدمات منطقه ای نیز به شکل انفرادی عمل می کنند که نتیجه آن از دست رفتن منابع (انسانی، مالی و زمان)، دوباره کاری و تشدید مشکلات منطقه ای خواهد بود. با توجه به این که مطالعات و تحقیقات خاصی بر موضوع همکاری بین شهرداری در خدمات-رسانی منطقه ای در کشورمان وجود ندارد؛ لذا این پژوهش کوشش می کند با بررسی تجارب بین المللی با هدف کسب آگاهی از مطالعات و اقدامات به روز صورت گرفته و پرهیز از دوباره کاری پیرامون این موضوع، موثر واقع شود. روش پژوهش حاضر از لحاظ نوع ماهیت کاربردی، براساس هدف از نوع توصیفی و براساس روش جمع آوری اطلاعات در دسته تحلیل داده های ثانویه (مطالعات کتابخانه ای و اسنادی) و از نظر تحلیل اطلاعات از نوع کیفی است که به بیان گزاره های توصیفی می پردازد. رهنمود های مثبت منتج از تجارب این پژوهش بینشی جامع حاصل می نمایند که می توانند با بومی سازی، انطباق و بسترسازی با نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری کشورمان، در زمینه خدمات رسانی منطقه ای میان شهرداری ها و دهیاری ها نهادینه و مورد عمل واقع شود.
