کلان شهرها از دیرباز بحران و مساله تلقی می شده اند. پندار منفی حاکم بر رویکردهای اداره کلان شهرها که چالش اصلی را صرفا ابعاد توسعه فضایی می دانست، برایندی جز هجوم انواع گوناگون آسیب ها بر محیط طبیعی و زوال تدریجی ظرفیت حامل زیست محیطی منطقه پیرامونی کلان شهر نداشته است. می توان گفت نبود شناخت عمیق از ابعاد متفاوت کلان شهرها و نیز کاستی در به کارگیری ابزارهای پشتیبان شناخت یکی از نارسایی های مدیریت این گونه مناطق بوده است. در این نوشتار تلاش گردیده است تا ضمن شناخت تحلیلی ماهیت گسترش فضایی کلان شهرها با استفاده از یکی از نظام های پشتیبان تصمیم سازی به نام رویکرد تحلیل مناسبت محیطی بتوان از مدیریت کلان شهری در زمینه مواجهه با پدیده گسترش فضایی پشتیبانی به عمل آورد. در این نوشتار کلان شهر تهران و منطقه جنوبی آن به عنوان منطقه کاربست مطرح گردیده و در مسیری عملی برای توسعه تحلیل مناسبت محیطی شده است.
