چکیده زبان الگو به عنوان زبان مشترک برای همه بازیگران برنامه ریزی و طراحی شهری پیشنهاد شده است بطوریکه بتواند برای شناسایی برنامه های شهری استفاده شود. زبان تمامی آن چیزی است که به صورت شکلی، کالبدی و عینی در شهر مشاهده و یا استفاده می شود. دستور زبان ها ابزارهای رسمی برای زبان های مشخصی هستند. موضوع بحث برانگیز این است که چگونه این الگوها و دستورزبان ها می توانند به کیفیت کالبدی بهتر شهر کمک کنند؛ کدام قواعد را مجاز می دانند، چه روابط ابتدایی را مورد استفاده قرار می دهند و چه مولفه هایی را شامل می شوند. استفاده از یک دستور زبان مشترک و هماهنگ با بوم منطقه می تواند در کاهش آشفتگی های کالبدی بالاخص تفکیک زمین، کارگشا باشد. دستورزبان مشخصی که با تکیه بر الزامات سازماندهی سیستمی کالبدی شهر بتواند در هر شهر قواعدی بوجود آورد تا عناصر کالبدی و شکلی مرتبط با تفکیک زمین به ترتیب خاصی در کنار هم قرار گیرند بطوریکه بتوان بخشهایی از شهر یا کل آن را بطور ایده آل صورت بندی کرد. پژوهش حاضر با بررسی الگوها و دستورزبان های تعریف شده همه شمول تفکیک زمین (بطور عام) و شهرهای ساحلی( بطورخاص) به بررسی الگوهای تفکیک زمین شهرهای ساحلی (نظام بلوک بندی، قطعه بندی و توده گذاری) در وضعیت فعلی پرداخته و درنهایت پیامدهای عدم انطباق وضعیت موجود و حالت ایده آل را آسیب شناسی کرده است. رویکرد غالب این پژوهش، روش کتابخانه ای و تحلیل داده های ثانویه همچون نقشه های طرح جامع و تفصیلی شهرها است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شهرها علی رغم ناهمگونی جغرافیایی، دستورزبان مشابه ای دارند که تا حد زیادی با دستورزبان تعریف شده (ایده آل) تئوریک و محلی متفاوت است.
