طراحی شیوه مواجهه با هر پدیده ای متناسب با ماهیت و چیستی آن در عرصه ای چند سطحی صورت بندی می شود. مسأله برنامه ریزی در این پژوهش مواجهه با مهمترین پاره کلانشهری یعنی مراکز تاریخی آنها بوده که ماهیتی پیچیده، متنوع و البته گاهاً به ظاهر متناقض دارد و این در حالیست که به شدت تحت تأثیر نیروهای خارجی قرار دارد. طبیعی است طراحی شیوه مواجهه نیز به همان میزان از پیچیدگی فزاینده ای برخوردار است. این گونه مناطق از یک سو تاریخی بوده، از سویی مرکز شهر است و از سوی دیگر مرکزیت کلانشهری را بر عهده گرفته است. تاریخی بودنش رویکرد حفاظت، مرکز بودنش رویکرد تقویت و توسعه را و در نهایت مرکزیت کلانشهریش نیز ضرورتهای نوین و خاص توسعه کلانشهری و در نهایت نیازهای ناشی از تقویت روابط فراشهری و حتی فراملی را در محیطی رقابتی مطرح می سازد. این پژوهش سعی دارد تا با استفاده از ساختار کلان مدل طراحی استراتژی توسعه شهری بتواند جایگاهی شایسته برای مرکز تاریخی کلانشهرها در محیطی ایرانی (شهر تبریز) فراهم نماید. هدف نهایی، آفرینش مرکز تاریخی کلانشهری است که ارزشها و میراث خود را در جریان حیات واقعی خود مبدل به ثروتی انکار ناپذیر سازد و مبتنی بر آن دخیل سازد، عملکردهای برتر کلانشهری را بپذیرد و ظرفیت و آمادگی لازم را برای مواجهه با آینده و محیط خارجی در جهت افزایش توان رقابتی و بهره وری از توان بسیار بالای مرکز کلانشهری بر مبنای رفتارهایی شهروند مدار، بوم محور و مبتنی بر ارزشهای پایداری ایجاد نماید.
