حفظ و احیای بافتها ی قدیمی شهر و استفاده مجدد از ساختمانها ی قدیمی ، از گسترش شهر و ایجاد مناطق توسعه ای جدید می کاهد و در پایدارسازی منابع طبیعی بدون مواجهه با فشار توسعه شهری مؤثر است. انجام مطالعات حفاظتی در چارچوب پایداری در شهرهای تاریخی ما که رگه هایی از تمدن های مختلف را در خود دارند از اهمیت باالایی برخوردار است. در این پژوهش با مشاهدات مستقی م و غیر مستقیم به تحلیل کارآمدی سیاستهای اجرا شده برای ساماندهی بافتهای فرسوده شهر شیراز (محله درب شازده) پرداخته شده است. گردآوری اطالعات نظر ی تحقیق حاضر، بر اساس روش اسنادی و مراجعه به کتب، نشریات و سایتهای معتبر علمی مرتبط با ادبیات نظری، به صورت توصیفی و و تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوردی و طبقه بندی می گردد. و همچنین گردآوری اطلاعات میدانی این تحقیق به کمک پرسشنامه و مصاحبه با شهروندان و مدیران عالی رتبه صورت گرفته است.
