برای ایجاد و بنای یک قصه یا داستان، ابتدا باید طرح و نقشهای کلی از آن درنظر داشت؛ سپس سایر جزئیات داستان در قالب طرحی از پیش تعیین شده، قرار داده میشوند، که پیرنگ نامیپده میشود. پیرنگ از عناصر مهم و سازندۀ داستان است که بر چرایی داستان و وجود روابط علی و معلولی بین حوادث آن تأکید دارد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی بر آن است تا عناصر پیرنگ را در دو - «مصرع بلبل» ابراهیم طوقان و «گل و بلبل» فریدون مشیری بررسی و تجزیه و تحلیل کرده و اثبات نماید که پیرنگ قوی و منسجم موجود در این اشپعار، تاثیر زیادی در او جگیری و عدم یکنواختی داستان دارد. شروع زیرکانه و سؤال برانگیز داستان، استفادۀ به موقع از گره های موجود و در پی آن ایجاد کشمکش و در نهایت گره گشایی، موجب میگردد مخاطب سیری منظم و منسجم را در روند داستان احساس کند و هیچ گره و مسئله ای بی پاسخ گذاشته نشود. ضمن اینکه شخصیت و زاویۀ دید تأثیر بسزایی بر پیرنگ دارند، زیرا دانای کُل بودن راوی و دادن اطلاعپات ناقص و سرنخهایی از وقایع پیش رو از جانب او، موجب میگردد اطلاعاتی که فپرای دانسته های شخصپیت، به مخاطپب میدهد، مخاطب را در مقایسه با شخصیتهای داستان، دچار تعلیق بیشتری کند.
