میراث دینی همواره نزد ملت‌ها، سرشار از الهاماتی است که ادیبان وشاعران هر عصر، جهت ترسیم مفاهیم ذهنی خود، از متن‌ها، شخصیت‌ها وموضوعات متنوع آن‌ها بهره می‌گیرند. در دیوان عبدالغنی النابلسی پیامبران حضور چشمگیر دارند ومحور بسیاری از سروده‌های تفسیر پذیر آن شعر گردیده‌اند. گزینش شاعران این دوره، بسته به ماهیت تجربه‌ها، نوع دغدغه، شرایط محیطی، واوضاع سیاسی واجتماعی و...دارد. گوناگونی مسائل جامعه، شاعران را برآن داشت تاگستره نمادهای خویش را به حوزه خاصّی محدود نکنند وآن را به دیگر نمادهای مختلف از جمله نمادهای دینی گسترش بدهند، در این میان پیامبران نقش سازنده‌ای به عهده دارند. شاعران، این شخصیت‌ها را به دلیل برخورداری از دلالت بالقوه وسازگار با تجربه‌های درونی خویش به کار گرفته‌اندتا ابعاد فراموش شده آن‌ها را با نگاه ناقدانه خویش برجسته نمایند. این جستار با روش توصیفی –تحلیلی به بررسی شخصیت پیامبران وکاربرد آن درشعر عربی پرداخته است.
