مهدیه رضاقلی زاده

شیوع ویروس کرونا در اواخر سال 2019 میلادی منجر به مشکلات پیچیده اقتصادی شد و به‌ طور قابل ‌توجهی اقتصاد جهانی را تحت تأثیر خود قرار داد. تحت تاثیر بحران به وجود آمده ناشی از شیوع این ویروس، دولت‌ها برای مقابله با گسترش روزافزون آن، از مداخلات غیر دارویی نظیر فاصله‌گذاری اجتماعی و قرنطینه‌های اجباری استفاده نمودند. با توجه به احتمال ایجاد هزینه‌های اقتصادی این مداخلات در اقتصاد کشورها، در پژوهش حاضر تأثیرات اقتصادی اقدامات غیر دارویی انجام شده طی دوره‌ی شیوع ویروس کووید-19 در مجموعه‌ای از کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌‌توسعه، با به‌ کارگیری مدل‌های پانل و تخمین‌زن گشتاورهای تعمیم‌یافته طی دوره زمانی 2020 تا 2022 میلادی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که شاخص سخت‌گیری دولت (که به ‌عنوان معیاری برای ارزیابی هزینه‌های اقتصادی مداخلات غیر دارویی استفاده می‌شود)، در هر دو گروه کشورهای مورد بررسی، تاثیر منفی و معنی‌دار بر تولید ناخالص داخلی داشته است، به‌عبارتی مداخلات غیر دارویی دولت‌ها برای مهار همه‌گیری کووید-19، منجر به کاهش تولید ناخالص داخلی کشورها شده است. بر اساس نتیجه به‌دست‌آمده در مورد دو گروه کشورهای مورد بررسی، این تاثیر منفی در کشورهای توسعه‌یافته بیشتر از کشورهای درحال‌توسعه بوده و این تفاوت در ضریب برآوردی بیان‌گر این است که در کشورهای توسعه یافته، شاخص سخت‌گیری تاثیر منفی بزرگتری بر تولید ناخالص داخلی داشته است.