توزیع عادلانه خدمات و امکانات شهری از مهم ترین موضوعات در مطالعات شهری به شمار می آید. از نظر جغرافیایی عدالت اجتماعی شهر مترادف با توزیع فضایی عادلانه امکانات و منابع بین مناطق مختلف شهری و دستیابی برابر شهروندان به آنها و از اهداف آمایش شهری به شمار می آید .به روشنی عدم توزیع عادلانه این امکانات و منابع به بحران های اجتماعی و مشکلات پیچیده فضایی خواهد انجامید. هدف اصلی این پژوهش بررسی چگونگی توزیع خدمات عمومی در شهر سقز با توجه به عدالت اجتماعی است. روش شناسی این تحقیق مبتنی بر رویکردهای توصیفی تحلیلی با استفاده از سه مدل ضریب مکانی (L.Q)، ضریب امتیاز استاندارد شده و ویکور(VIKOR) جهت رتبه بندی توزیع امکانات و خدمات در سطح محلات شهراست. برای اطمینان از صحت داده های به دست آمده به تلفیق این سه مدل با استفاده از مدل کپ لند پرداخته شده است. همچنین به منظور تهیه جداول و نقشه ها از نرم افزار های ArcGIS و Excel استفاده شده است. نتایج بدست آمده از مدل استاندارد نشان می دهد که تفاوت بارزی در سطح محلات وجوددارد به طوری که بیش از 50 درصد محلات دارای میانگین استاندارد شده ی منفی می باشند. نتایج به دست آمده از مدل L.Qحاکی از این است که توزیع خدمات بر اساس توزیع جمعیت صورت نگرفته و نتایج مدل ویکور نشان می دهد که محله یک بیشترین سطح برخورداری از امکانات و خدمات شهری را داراست. لذا به نظر می رسد مسوولان محلی شهر سقز باید با سیاستگذاری های اصولی و منطبق بر عدالت اجتماعی شکاف بین محلات را کاهش دهند.
