یکی از مباحث پیچیده و مبهم در کتاب یها تـاریخ ادبیـات ایـران، سـرآغاز و چگـونگی شکلگیری سبک هندی است. مطالعه نظر محققانی که بـه ایـن مـسئله پرداختـهانـد از فراوانی دیدگاههای ارائه شده حکایت . دارد برخی محققان این سـبک را نتیجـه نـاگزیر سیر طبیعی شعر فارسی دانسته، برخی دیگر این سبک را در ارتباط با عواملی اجتمـاعی و محیط شکلگیری آن بررسی کردهاند. در این میان، پژوهشگرانی هم هستند که ریـشه این سبک را نه در ارتباط با عوامل اجتماعی یا محیط شکلگیری بلکه در شعر شـاعران گذشته جستجو کردهاند. این دسته از محققان غالباً از شـاعرانی چـون خاقـانی، حـافظ، وحشی بافقی و... به عنوان پایهگذار این سبک نام بردهاند؛ اما نکته حائز اهمیـت قبـول عام نیافتن نتایج چنین پژوهشهایی است. واقعیت این اسـت کـه سـبکی بـه گـستردگی سبک هندی را نمیتوان و نباید نشأت گرفته از شعر یک شاعر دانـست، بلکـه بایـد از میزان و چگونگی تأثیرگذاری این شاعران بر این سبک سخن گفت و این امر نیز تنها به واسطه استفاده از روشی تازه، یعنی تحلیل محتوا انجام شدنی است. در این مقاله نیز کوشیده شده است تا با تحلیل محتوای شعر چهـار شـاعر پیـشگام سبک هندی یعنـی خاقـانی، حـافظ، وحـشی بـافقی و بابـا فغـانی میـزان و چگـونگی أت ثیرگذاری آنان بر شکلگیری سبک هندی نشان داده شود.
