معلولان، یعنی اشخاصی که با نقص جسمی و یا ذهنی به دنیا آمده و یا در مقطعی از زندگی خود بنا به دلایل گوناگون به نقص عضو دچار شده اند، از جایگاه مطلوبی آن گونه که شایسته انسان است، برخوردار نبوده اند. زندگی ین افراد، گاه الهام بخش شاعران در خلق معانی یا بیان نکته اخلاقی و آموزشی واقع شده است. نگارندگان در این پژوهش که به شیوه توصیفی- تحلیلی انجام شد، بر آن اند تا با بررسی شعر شاعرانی همچون فردوسی، انوری، مولوی و سعدی، جایگاه معلولان را در آثار این بزرگان تبیین نمایند و به این پرسش پاسخ دهند که نگاه هنرمندان به زندگی افراد معلول چگونه بوده است؟ نتایج به دست آمده نشان می دهد که اغلب هنرمندان، دیدگاهی انسانی و به دور از تبعیض نسبت به معلولان داشته اند.
