در این کار پژوهشی، مونومر و نانوذرات سیلیکای اصلاح شده حاوی آمونیوم چهارتایی سنتز و شناسایی شدند. از مونومرهای دندانی نظیر بیس فنول A گلیسیدیل متاکریلات (Bis-GMA) و تری اتیلن گلیکول دی متاکریلات به عنوان مواد پایه دندانی و همچنین از پلیمریزاسیون نوری با کامفورکینون استفاده گردید. برای افزایش استحکام و همچنین اصلاح سطح از نانوذرات سیلیکا استفاده شد. میزان حلالیت و جذب در آب و اتانول (75% حجمی آبی)، میزان تبدیل پیوند دوگانه ی مونومر و خواص مکانیکی مواد سنتزی مورد بررسی قرار گرفت. برای سنجش فعالیت ضدمیکروبی ترکیبات سنتز شده از باکترهای گرم مثبت استرپتوکوکوس موتانس، استافیلوکوکوس اورئوس و باسیلوس سوبتیلیس و گرم منفی اشریشیا کلای، سودوموناس آئروژینوزا و همچنین قارچ کاندیدا آلبیکنس استفاده شد. در پایان، زیست پذیری و سمیت سلولی مواد پخت شده با آزمون سمیت سلولی توسط سلول هایL929 مورد بررسی قرار گرفت. با افزایش میزان ترکیبات آمونیوم چهارتایی در پلیمــر، میزان تورم در حلال افزایش یافت. نانوکامپوزیت حاوی نانو سیلیکای اصلاح شده در مقایسه با پلیمر خالص و همچنین نانوکامپوزیت بدون نانوسیلیکای اصلاح شده استحکام خمشی سه نقطه ای بیشتری را از خود نشان داد. نتایج حاصله نشان داد که پلیمر و نانوکامپوزیت حاوی نمک آمونیوم چهارتایی خاصیت ضدباکتری خوبی نسبت به باکتری های گرم مثبت و گرم منفی و قارچ از خود نشان دادند. در حالی که پلیمر بدون ترکیبات آمونیوم چهارتایی هیچ اثر ضدمیکروبی روی میکروارگانیسم های آزمایش شده از خود نشان ندادند. در مطالعه ی اندازه گیری سمیت، مشخص شد که سمیت سلولی پلیمر خالص و نانوکامپوزیت در مقایسه با نمونه کنترل (کنکاوالین) افزایش یافت. داده ها نشان داد که زیست پذیری نانوکامپوزیت حاوی 5/2 درصد از نانوسیلیکای اصلاح شده به پلیمر خالص (بدون پرکننده) نزدیک است.
