امروزه تمامی ابعاد زندگی بشر با شتابی بی مانند در حال تغییر و تحول هستند. سازمان ها برای بقا و پویایی خود ناگزیر به نوآوری و تغییرات مستمر و دائمی هستند. در زمینه مدیریت شهری نیز با پیشرفت جوامع و توسعه شهرها، انسان با مسائل و مشکلات بزرگتری روبرو شده است. اما با وجود گذشت 5 دهه از زمان تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری و از آن جمله طرح های جامع شهری به منظور ساماندهی شهرها، در عمل موفقیت چندانی حاصل نشده است. این در حالی است که امروزه شاهد هستیم که در کشورهای توسعه یافته طرح استراتژیک جایگزین طرح جامع شده است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تحلیل موانع تغییر از طرح جامع به طرح استراتژیک در ایران صورت گرفته است. از لحاظ هدف شناسی مطالعه ای کاربردی و از لحاظ روش شناسی به صورت » توصیفی- تحلیلی« به انجام رسیده است. برای جمع آوری پیشینه و مبانی نظری موضوع مورد مطالعه از اسناد کتابخانه ای و مراجع اصیل مرتبط با موضوع مورد پژوهش و برای سنجش نظرات کارشناسان پژوهش از روش پیمایشی به صورت پرسشنامه استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از آزمون آماری T وآزمون فریدمن در قالب نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج کمی نشان داد: که ویژگی های نگرشی - دانشی، هنجاری-رفتاری، ارتباطی و نهادی حاکم در نظام برنامه ریزی شهری کشور در راستای تغییر رویکرد جامع در راستای تغییر رویکرد جامع به استراتژیک، وضعیت منفی و نامطلوب را نشان می دهند. همچنین نتایج حاصل از آزمون فریدمن نشان دادعامل نگرشی – دانشی ازبین سایر عوامل بر تغییر رویکرد به استراتژیک نقش کلیدی تری دارد. نتیجه گیری: با توجه به مهم بودن شاخص نگرشی – دانشی در صورت رفع موانع مربوط به این شاخص باید ابتدا نگرش و دانش که دو مقوله ی مهم و محافظه کارانه در برابر مقاومت می باشد را تقویت کرد، چنان چه به این دو مقوله توجه شود و شکاف میان این دو از بین رود مسلماً مسیر دست یابی به شرایط ایده ال در زمینه ی سایر شاخص ها نیز برای دستیابی به رویکرد استراتژیک تسهیل خواهد شد.
