گردشگری هرچند جنبه های مثبت فراوانی دارد اما می توان از منظری آسیب شناسانه به آن نیز پرداخت.در هر جامعه ای رفتار انحرافی به دو دسته قابل تحمل و غیر قابل تحمل تقسیم می شود.رفتار انحرافی قابل تحمل برخلاف دیگری تهدیدی کمتری برای جامعه درنظر گرفته می شود و برخی از مردم به نوعی مرتکب این نوع رفتارها می شود.فراغت به معنی زمانی که افراد آزادانه و بدون محدودیت از زمان خود جهت استراحت و سرگرمی استفاده میکنند می تواند شامل نوعی از رفتارهای انحرافی نیز گردد.گردشگری ارتباط مستقیم با فراغت دارد.در حقیقت این دو مفهوم لازم و ملزوم یکدیگرند.چرا که گردشگری و سفر محلی برای اوقات فراغت افراد محسوب می شود و اینکه مهمترین هدف گردشگری گذران اوقات فراغت می باشد.در رابطه با مطالعات فراغتی تاکنون گرایش بر بازنمایی بخش مثبت آن بوده است.اینکه فراغت و گردشگری دارای جنبه ها و پیامدهای مثبتی در بخشهای اقتصادی،فرهنگی و سیاسی-اجتماعی است.هرچند این رویکرد را می توان به نوعی رویکرد مشارکت کنندگان در فراغت درنظر گرفت اما رویکرد دیگری نیز وجود دارد که امروزه فراغت و گردشگری را از بعدی منفی مطالعه می کنند.از این منظر گردشگری به مثابه فراغتی منفی مدنظر قرار میگیرد.چرا که رفتارهایی که گردشگران در زمان فراغت خود در رابطه با جامعه(مثلا اختلالات رفتاری) و محیط زیست(مثلا زباله پراکنی )هدف از خود بروز می دهند به نوعی انحراف محسوب می شود که ممکن است به دلیل تهدید پذیری کم آن و یا دلائل دیگر از طرف ناظران آن تحمل شود.این مقاله درنظر دارد با اتخاذ رویکردی تحلیلی-نظری به بررسی جنبه ای دیگر از گردشگری از منظر فراغت انحرافی بپردازد.ازاین منظر فراغت علاوه بر جنبه های مثبت برای گردشگران جنبه هایی منفی برای جامعه هدف را نیز دربر می گیرد.
