زمینه و هدف: امروزه فردگرایی تاثیرات زیان باری را در حوزه های مختلف زندگی از جمله خانواده برجای گذاشته است. هدف این پژوهش، آسیب شناسی فردگرایی جوانان در خانواده های ایرانی و ارائه راهکارهایی برای کاهش آسیب است. روش: این پژوهش از نوع کیفی است و به روش نظریۀ زمینه ای اجرا شده است. جامعه پژوهش را صاحب نظران حوزه خانواده و دین در دانشگاه ها، مراکز مشاوره خانواده و اورژانس اجتماعی بهزیستی در شهرستان ساری تشکیل داده اند و با کمک مصاحبه هدفمند با 17 نفر، اشباع نظری حاصل شده است. داده ها طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشی تحلیل شده اند. برای اعتبارپذیری، از راهبرد «مثلث سازی» استفاده شده، یعنی سه پژوهشگر داده ها را مورد بازنگری قرار داده اند و برای قابلیت اطمینان نیز در مورد متن و دسته بندی ها، از نظرات خبرگان استفاده شده است. یافته ها و نتایج: این پژوهش نشان داد که فردگرایی جوانان در خانواده در سه زمینه معنایی، تعاملی و کنشگری ظهور می یابد و سه دسته عوامل در سطح میانه، خرد و کلان موجب فردگرایی جوانان در خانواده می شود و با پنج پیامد: آسیب ساختاری، ارتباطی، فرهنگی، محیطی و اجتماعی همراه خواهد بود. راهکارهای کاهنده فردگرایی را نیز می توان در سه دسته راهکارهای برون خانواده، درون خانواده و برون خانواده- درون خانواده جای داده و حول مقوله «فردیت واگرا و متظاهرانه» تبیین نمو
