مقدمه: سالمندی بخشی از روند طبیعی زندگی افراد است که به تعریف سازمان بهداشت جهانی بالاتر از 60 سالگی می باشد. افراد سالمند بخش زیادی از توان بدنی خود را از دست داده اند. بانوان سالمند بیشتر از مردان در معرض فقر حرکتی و پیامدهای آن قرار دارند. این ناتوانی ها از امید به زندگی بانوان سالمند می کاهد. امید به زندگی می تواند باعث افزایش کیفیت زندگی و شادکامی شود. ورزش می تواند باعث افزایش امادگی جسمانی و بهبود روحیه افراد گردد. در این پژوهش پژوهشگر درصدد آن است که دریابد میزان رضایت از زندگی در بانوان سالمندی که به پارک ورزشی بانوان مراجعه می-کنند در چه سطحی قرار دارد. هدف: هدف پژوهش حاضر سنجش میزان امید به زندگی بانوان سالمند مراجعه کننده به پارک ورزشی بانوان ریحانه مشهد بود. روش شناسی: این پژوهش با توجه به هدف از نوع پژوهش های کاربردی و روش پژوهش توصیفی ـ پیمایشی بود. جامعه آماری تحقیق شامل بانوان بالای 60 سال مراجعه کننده به پارک بانوان ریحانه 1397 بود. تعداد نمونه 235 نفر بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه 12 سوالی امید به زندگی اسنایدر (1991) بود که به صورت میدانی توزیع شد. پایایی پژوهش استفاده از الفای کرونباخ مقدار 0/82 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 24 بهره گرفته شد. یافته ها: بیشترین فراوانی سنی(53%) بین 60 تا 65 سال بود. 72% در دارای تحصیلات سیکل و پایین تر از آن بودند. میانگین امید به زندگی 41 می باشد که در بازه ی متوسط قرار دارد. بین امید به زندگی در بانوان متاهل و مجرد سالمند تفاوت معناداری وجود دارد. بین امید به زندگی و شاخص توده بدنی تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که رضایت از زندگی در بانوان مراجعه کننده به پارک بانوان در سطح متوسط قرار دارد. به مدیران پیشنهاد می شود بخشی از برنامه ها و امکانات پارک های بانوان را با توجه به نیازهای افراد سالمند طراحی نمایند. برنامه هایی که باعث تعامل اجتماعی به ویژه برای سالمندی که تنها به سر می برند تا امید به زندگی آن ها نیز افزایش یابد.
