هدف از پژوهش حاضر، بررسی دلایل عدم مشارکت فرهنگیان مرد ایران در فعالیت های ورزشی در سال (1394) می باشد. این پژوهش، توصیفی بوده و از نوع مطالعات تحلیلی می باشد که به صورت میدانی اجرا شده است. جامعۀ آماری پژوهش را کلیۀ فرهنگیان مرد سراسر کشور تشکیل دادند که با توجه به حجم بالای جامعه، تعداد 385 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش تحقیق، تحلیل عاملی بوده است. یافته ها نشان می دهد در متغیر اول که متغیر ویژگی های فردی است، سه جزء عاملی (عدم داشتن مهارت ورزشی، خستگی و بی حوصلگی و ترس از مصدومیت)، در متغیر موانع بازدارنده، چهار جزء عاملی (دردسترس نبودن اماکن و تسهیلات، کیفیت پایین اماکن و تسهیلات ورزشی، مشغلۀ کاری و خانوادگی زیاد و کمی درآمد)، در متغیر سوق دهنده های محیطی، چهار جزء عاملی (عدم برنامه ریزی مناسب برای فرهنگیان، عدم اطلاع از ورزش های موجود، احساس شرمندگی پس از باخت و تعداد کم اماکن ورزشی برای فرهنگیان) و در متغیر ویژگی ورزش های موجود، دو جزء عاملی (بیزاری از برد و باخت و مدت و شدت زیاد فعالیت های ورزشی) تأثیرگذار می باشند. به طورکلی، می توان گفت که از طریق مدیریت بهتر و فراهم ساختن زیرساخت ها توسط مسئولین، این عوامل می توانند مرتفع شوند و سازمان آموزش و پرورش را به اهداف خود در این زمینه برسانند.
