چیستی ماهیت زبان از دیر باز ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته است. با تورقی اجمالی در کتاب های مربوط به تاریخ زبان شناسی این مساله آشکار می شود . دراین میان یکی از حوزه های مسلط مطالعات زبانی ، مطالعات زبان شناسی تاریخی – تطبیقی بوده است. فردینان دوسوسور زبان شناس سوئیسی که بعدها به پدر زبان شناسی جدید شهرت یافت در آغار، تاملات زبان شناختی اش را معطوف به زبان شناسی تاریخی - تطبیقی کرد . اما به تدریج دریافت که با مطالعه ی تجربه گرایانه ی در قالب زبان شناسی تاریخی – تطبیقی ماهیت زبان بر ما معلوم نخواهد گشت. بر این اساس ، وی دو حوزه ی زبان شناسی همزمانی و زبان شناسی و زبان شناسی تاریخی – تطبیقی را از هم متمایز می کند.کار و فعالیت خود را محدود و محصور در تبیین و صورت بندی عناصر و مولفه های زبان شناسی همزمانی می کند. مطالعات وی در این زمینه که در قالب درسگفتارهایی برای دانشجویانش عرضه شد بعد از مرگش توسط همکارانش تحت عنوان کتاب درسگفتارهای زبان شناسی عمومی جمع اوری و چاپ شد . با چاپ این کتاب قلمرویی تازه در مطالعات زبانی گشوده شد. و حتی فراتر از آن نفطه ی عزیمت شکل گیری روشی تازه با عنوان ساختارگرایی گشت. از این طریق مفاهیم سوسور به گفتمان های مسلط قرن بیستم ورود یافت. این سخنرانی در جهت اهمیت آرای زبان شناختی ناصرخسرو و به جهت داشتن قرابت تنگاتنگی با آرای زبان شناختی سوسور تدوین شده است .
