فضای آموزشی برای کودکان اوتیسم باید دارای ویژگیهای الزم بر پایه شناخت نیازهای روحی، روانی و رشد آنها بوده و از فضاهای دارای تنوع با قابلیت تغییر برخوردار باشدکه بتواند با درنظر گرفتن فضای شخصی موجب ارتقا تعاملات اجتماعی این کودکان شود. هدف از این پژوهش شناخت معیارهای کالبدی تاثیرگذار در ارتقا تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم با بهره گیری از فضای شخصی و الویت بندی معیارهای تاثیرگذار در ارتقا تعاملات اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم در مراکز کمک آموزشی کودکان اوتیسم در شهر رشت می باشد. در این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات مشابه پیشین ، با استفاده از مطالعات پیمایشی که شامل دو بخش مصاحبه با معلمان و والدین کودکان در بازه سنی 7 تا 12 سال و استفاده از شیوه مشاهده رفتاری کودکان اوتیسم ، امکان رسیدن نتیجه فراهم گردید. با توجه به نتایج حاصل از تحلیل بخش پرسشنامه و مشاهده رفتاری به این جمع بندی رسیدیم که کودکان اوتیسم در برقراری ارتباط و دوستیابی دچار ضعف و کمبودهایی هستند و فضای شخصی بزرگتری نسبت به کودکان غیر اوتیسم دارند و حضور در محیطهای شلوغ و پر ازدحام با عکس العمل شدید این کودکان همراه است و خواهان فرار و دوری از جمع های شلوغ و پرسرصدا می باشند. همچنین مولفه کالبدی مانند امنیت محیط،آکوستیک محیط و کوچکی و بزرگی فضا بیشترین اهمیت را در اثرگذاری بر روحیات این کودکان را دارد که این موارد در بخش طراحی در نظر گرفته شده است. بنابراین باید بتوان با استفاده صحیح و بکار بردن مناسب مولفه های کالبدی، فضای مرکز آموزشی اوتیسم را به گونه ای طراحی کرد که هم در تامین نیازهای این کودکان موثر باشد و هم بتواند باعث رشد اجتماعی کودکان اوتیسم شود. به این منظور در مرحله نخست محیط باید آرامش روانی کودک را فراهم کند تا بتواند باعث ارتقا تعاملات اجتماعی آنها گردد.
