هدف اصلی مقاله حاضر، تبیین روابط مستقیم و غیرمستقیم کلیدی ترین موانع مشارکت شهری در ایران نسبت به یکدیگر است. به همین منظور از روش مدلسازی ساختاری تفسیری (ISM) و روش تجزیه‌وتحلیل قدرت نفوذ و وابستگی (MICMAC) با تکیه‌بر منطق فازی استفاده شده و روش تحقیق مقاله نیز توصیفی و تحلیلی است. یافته‌های مقاله حاکی از وجود 12 مانع کلیدی مشارکت شهری در ایران در زمینه‌های مدیریتی- حرفه‌ای، ساختاری- قانونی، نهادی- سازمانی، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی- رفاهی است. نتایج تحلیل یافته‌ها نشان می‌دهد که روابط میان این موانع از یک ساختار پلکانی پنج سطحی برخوردار است که در پایین ترین سطح پلکان، موانع ساختار برنامه‌ریزی متمرکز و آمرانه و نبود نگرش مشارکتی (6)، ضعف در قوانین و مقررات مرتبط با مشارکت در حوزه‌های مالی و نظارتی (5) و کمبود آموزش‌های لازم در زمینه حقوق شهروندی و مشارکتی (8) به‌عنوان پایه موانع مشارکت شهری در ایران تعیین‌شده‌اند. در بالاترین سطح نیز عدم اعتماد مردم به مسئولین شهری (10) قرار دارد. همچنین نتایج تحلیل یافته‌ها بیان می‌کند که مانع ساختار برنامه‌ریزی متمرکز و آمرانه و نبود نگرش مشارکتی (6) به‌عنوان مستقل‌ترین و مطلع نکردن شهروندان از طرح‌ها و برنامه‌ها و اطلاع‌رسانی نادرست (2) به‌عنوان وابسته‌ترین متغیر نقش بازی می‌کنند.
