در طراحی فرم و فضا، فرم همواره ماده اصلی تشکیل دهنده فضا بوده است. از طریق فرم است که مجموعه ها شکل می گیرند و مجموعه ها کلیت های فضایی را می سازند. بنابراین شکل و نوع کاربری فضا، تحت تأثیر فرم ها تعریف و تعیین می گردد. از این رو آن چه که در شکل گیری و جهت دهی به فرم کلیت یک مجموعه موثر است؛ عواملی می باشند که میتوانند همانند ماده خام به کار گرفته شوند و از قابلیت های بصری آن ها در جهت ایجاد تعادل، تقارن، تأکید، انبساط، انقباض، ضرباهنگ و دیگر الگوهای شکل دهی به فضا استفاده نمود. در این میان، پدیده های طبیعی جزو اولین منابع الهام برای طراحان از دیرباز تا کنون بوده اند. گیاهان یکی از این پدیده های طبیعی مورد توجه بشر محسوب می شوند و در عصر حاضر به جهت توجه به طراحی با حفظ اسلوب پایداری و توسعه محیط زیست، توجه ویژه ای به آن شده است. امروزه لزوم استفاده از گیاهان در فضاهای شهری و ایجاد محیط های سبز و دوستدار طبیعت در میان زندگی روزمره بشر، با حفظ منظر زیباشناسی آن به سرعت در تمام جوامع گسترش یافته و مورد بهره برداری قرار گرفته است. بنابراین فضاهایی که در دوران مدرن و زندگی ماشینی در قالب فضاهای صرفا کاربردی با اشیایی صرفا کاربردی و با کمترین محتوای معنادار طراحی می شد؛ امروزه انتظار می رود که توسط گیاهان و رستنی ها، پیوند مجددی با طبیعت زایا و مولد ایجاد نماید و فضاهای پویا و مأنوسی با انسان بوجود آورد. در این بین، نحوه انتخاب، چینش و مواردی که بایستی در طراحی این فضاها با استفاده از گیاهان دانست، به دانش طراحی بر می گردد
