در عصر حاضر آن چه که به عنوان چالش پایداری در حوزه های مختلف طراحی مطرح می گردد، تعامل مناسب و به هنگام رویکرد پایداری با حفظ شاخص های موثر بر آن با انسان و فضای پیرامون وی می باشد. این مقاله با هدف بررسی نسبت تاثیرگذاری محصولات طراحی شده در تعامل با انسان و فضا، به میزان و چگونگی این تاثیر می پردازد. از آن جایی که فضاهای معماری، با اشیای پرکننده آن معنا یافته و شکل نهایی آن بر پایه اسلوب فرم پردازی و انتخابی صحیح، تعریف می گردند؛ نگارندگان را بر آن داشت تا به بازتعریف رویکرد طراحی پایدار در یک تعامل دو جانبه بین محصولات و محیط پرداخته و شاخص های مشترک در این تعامل را مشخص نمایند. روش تحقیق در این مقاله تطبیقی- تحلیلی بوده و نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که مطالعات طراحی پایدار در تعامل بین انسان، طراحی محصولات و معماری، یک نگاه میان رشته ای را می طلبد تا میزان سهم محصولات پایدار را در حفظ و هویت بخشی به فضای معماری مشخص نماید.
