محیط پیرامون ما در بر گیرنده تمام تعاملاتی است که در ارتباط بین فرم، فضا و انسان اتفاق می افتد. در این بین کاربر فضاهای داخلی، به صورت مستقیم یا با واسطه، در معرض ساختار فرمی اجزای فضای داخلی و عملکرد فرمی و کاربری آن قرار می گیرد. این مقاله با هدف بازنگری قالب فرم های تشکیل دهنده فضاهای داخلی و اجزای آن به بررسی ماهیت فضاهای داخلی پایدار می پردازد که از فرم هایی با الگوی طبیعت بهره برده اند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تطبیقی بوده و مصداق نمونه های بحث شده، مطالعات کتابخانه ای می باشد. از آنجایی که فرم شناسی اشیاء، مبلمان و عناصر معماری داخلی، رویکردی گسترده داشته و تعاملی بین هنر، گرایشات مهندسی و علوم انسانی را تعیین می نماید؛ به نظر می رسد یک نگاه بینارشته ای می تواند پاسخی برای جهت گیری فرم های ملهم از طبیعت در زمینه ایجاد فضاهای داخلی پایدار باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که هر کجا نسبت فرم های شکل گرفته با الگوی طبیعت سهم بیشتری داشته باشد، فضاهای داخلی به وجود آمده، تاثیرات پایدار بیشتری را در تعامل با کاربران فضا خواهند داشت.
