نحوه استفاده از قابلیت های هنرهای سنتی در تولید و صنعت همواره یکی از مهم ترین چالش های پیش روی طراحان و صاحبان صنایع بوده است. چه، استقبال از صنایع دستی و الگوهای شناخته شده تزیینی در نزد جوامع نشان می دهد که سودآوری و تعامل موثر کالا و خدمات با مشتری در گرو برقراری ارتباطی است که از محتوای مفهوم دار فرم ایجاد می گردد. پژوهش پیش رو در نظر دارد تا با بررسی نقش موثر نمادهای بومی در ایجاد ارتباط و معنا در نزد مخاطب، از قابلیت های انعطاف پذیری آن در جهت بهره گیری در فرآیند طراحی محصولات سری سازی شده استفاده نماید. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و از نمونه موردی جهت نتیجه گیری و تسری آن به نمونه های مشابه در ایران استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان دهنده آن است که چنانچه قابلیت بالقوه نمادهای بومی شناخته و به کار گرفته شوند، در روند طراحی فرم می توانند مجرای مناسبی برای نوعی ارتباط دوسویه در محصولات تولید انبوه شده ایجاد نمایند و از سوی مشتری مورد قبول قرار گرفته و برای صاحبان صنعت سودآوری لازم را کسب نمایند.
