مقدمه و هدف: بیماری پارکینسون به سبب اختلال در مراکز کنترل بدن موجب بروز علائمی مانند ارتعاش در حالت استراحت، برادی کینزی، لرزش، سفت شدگی عضلانی و عدم تعادل وضعیتی می شود. این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول-های ترشح کننده ماده ای به نام دوپامین (پیام رسان عصبی کاتکولامینی) رخ می دهد. پارکینسون بیماری استرس اکسایشی است و برای درمان و یا پیشگیری از این بیماری باید افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و مقابله با استرس اکسایشی مد نظر قرار گیرد. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تأثیر حفاظتی 12 هفته تمرین چرخ دوار و مصرف عصاره گل گیاه ازگیل ژاپنی برسطوح BDNF ، SODو MDAهیپوکمپ موش های پارکینسونی بود. مواد و روش ها: موش ها به شش گروه: کنترل سالم (پایه)،کنترل پارکینسونی، تمرین سالم (تمرین)، تمرین پارکینسونی، مصرف عصاره در موشهای پارکینسونی (عصاره پارکینسونی) و تمرین همراه با مصرف عصاره در موش های پارکینسونی (تمرین-ازگیل-پارکینسون) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت دوازده هفته روی چرخ دوار تمرین کردند و گروه هایی که عصاره مصرف کردند، بعد از ثبت مسافت دویدن هر هفته سه بار عصاره را به صورت صفاقی و به میزان200 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن دریافت کردند. هیپوکمپ همه گروه ها به جزء گروه کنترل و تمرین سالم با تزریق محلول 6-هیدروکسی دوپامین به صورت استریوتاکسی به داخل بطن مغز تخریب شد. سطوحBDNF هیپوکمپ باروش الایزا و SOD وMDA هیپوکمپ به وسیله روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. داده ها به روش One way ANOVAو آزمون تعقیبی LSDتجزیه وتحلیل شد. یافته ها: ورزش اختیاری وعصاره به طور قابل ملاحظه ای ازکاهشSOD جلوگیری کرد. ولی ورزش و مصرف عصاره نتوانستند از کاهش BDNF در اثر سم عصبی جلوگیری کنند. همچنین تفاوت سطوح MDA بین گروه ها معنی دار نبود. نتیجه گیری: می توان از تمرین ، عصاره و ترکیب تمرین و عصاره برای افزایش آنزیم های آنتی اکسیدانی استفاده کرد و بدین ترتیب با استرس اکسایشی ناشی از پارکینسون مقابله کرد. ولی با استفاده از تمرین و عصاره نمی توان افزایش معنی دار در مقدار BDNF مشاهده کرد.
