ضیاء فلاح محمدی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر tDCS بر استقامت عضلانی و فعال سازی زانو بود. روش‌شناسی پژوهش: 11 زن جوان سالم به مدت 20 دقیقه تحت تحریک واقعی (2 میلی آمپر) و شم (0 میلی آمپر) روی قشر حرکتی اولیه (M1) قرار گرفتند. استقامت عضلانی و الکترومیوگرافی سطحی (sEMG) عضلات راست رانی (RF)، پهن جانبی و پهن خارجی بلافاصله پس از تحریک ثبت شد و بین 2 شرایط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، تحریک واقعی به طور معناداری در مقایسه با تحریک ساختگی باعث RMS بیشتر عضلات RF (001/0P=)، VL (003/0P=) و VM (001/0P=)، طی MVIC بیشینه گردیده است. هم‌چنین تحریک واقعی به طور معناداری در مقایسه با تحریک ساختگی باعث MPF بیشتر عضلات عضلات RF (002/0P=)، VL (007/0P=) و VM (001/0P=) طی MVIC بیشینه گردیده است. هم‌چنین، تحریک واقعی در مقایسه با شم باعث افزایش معنی‌دار استقامت عضلانی شده است (001/0P=). نتیجه گیری: بطور کلی مطالعه حاضر نشان داد tDCS M1 می‌تواند به طور معنی‌داری استقامت عضلانی و فعالیت الکتریکی بازکننده‌های زانو را بهبود بخشد، که ممکن است ناشی از افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی باشد.