هدف: الگوی حرکتی راه رفتن انسان یک مجموعه حرکتی منحصر به فرد است که در مرکز توجه تحقیقات کنترل حرکتی قرار دارد. با وجود بررسی اثر آشفتگی های محیطی و مداخلات سیستم بینایی در حرکت، تاثیر تمرینات طولانی مدت بر مکانیزم هم انقباضی عضلات اندام تحتانی طی راه رفتن هنوز نامشخص است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی هم انقباضی عضلات اندام تحتانی بین افراد ورزشکار و غیر ورزشکار طی راه رفتن روی نوارگردان و سطح زمین در شرایط چشم باز و بسته می باشد. روش شناسی پژوهش: ده بازیکن فوتبال )قد 5 ± 176 سانتیمتر، وزن 8/6 ± 4/72 کیلوگرم، سن3 ± 32 سال( و ده دانشجو ی سالم غیرورزشکار دانشگاه مازندران )قد 6 ± 175 سانتیمتر، وزن 18± 78کیلوگرم، سن3 ± 24 سال( الگوی راه رفتن روی نوار گردان و روی زمین را با چشمان باز و بسته اجرا نمودند. فعالیت الکترومیوگرافی هشت عضله اندام تحتانی پای راست هنگام راه رفتن ثبت شد. میزان هم انقباضی جهت دار داخلی- خارجی و اکستنسوری-فلکسوری زانو و مچ پا طی فاز اتکای راه رفتن ثبت شد. برای مقایسه آماری نتایج پژوهش از تست آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج مربوط به مقایسه بین افراد ورزشکار و غیرورزشکار نشان داد که در شرایط چشم باز و راه رفتن روی زمین افراد غیر ورزشکار در ناحیه عضلات مچ پا (پلانتار-دورسی فلکسوری) هم انقباضی بیشتری داشتند (P≤0.05). در گروه ورزشکار میزان هم انقباضی اکستنسوری-فلکسوری زانو در حالت چشم بسته در شرایط راه رفتن روی تردمیل کمتر از راه رفتن روی زمین و افراد غیر ورزشکار و بیشتر از چشم بسته بود. همچنین میزان هم انقباضی عضلات داخلی-خارجی زانو هنگام راه رفتن روی تردمیل در گروه ورزشکار در شرایط چشم باز کمتر از چشم بسته بود. نتیجه گیری: نتایج مربوط به مقایسه بین افراد ورزشکار و غیرورزشکار نشان داد که افراد غیر ورزشکار در ناحیه عضلات مچ پا (پلانتار-دورسی فلکسوری) و همچنین هم انقباضی اکستنسوری-فلکسوری زانو هم انقباضی بیشتری داشتند. این نتایج نشان می دهد که دستگاه حرکتی در اثر سازگاری های ورزشی متحمل تغییرات مثبتی می شود که در نهایت به اقتصادی شدن حرکت و کاهش هزینه انرژی، و افزایش ثبات حرکتی با وجود بی ثباتی متغیرهای محیطی منجر می شود.
