فضای آموزشی برای کودکان اوتیسم باید دارای ویژگی‌های لازم بر پایه شناخت نیازهای روحی، روانی و رشد آنها بوده و از فضاهای متنوع با قابلیت تغییر برخوردار باشدکه بتواند با درنظر گرفتن فضای شخصی موجب ارتقا تعاملات اجتماعی این کودکان شود. هدف از این پژوهش شناخت معیار‌های کالبدی تاثیر‌گذار در ارتقا تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم با بهره‌گیری از فضای شخصی و الویت‌بندی معیار‌های تاثیر‌گذار در ارتقا تعاملات اجتماعی کودکان دارای اختلال اوتیسم در مراکز کمک آموزشی کودکان اوتیسم می‌باشد. در این پژوهش با استفاده از مطالعات اسنادی و مطالعات پیمایشی که شامل دو بخش مصاحبه با معلمان و والدین کودکان اوتیسم و استفاده از شیوه مشاهده‌رفتاری کودکان اوتیسم ، امکان رسیدن نتیجه فراهم گردید. با توجه به نتایج حاصل از تحلیل بخش پیمایشی به این جمع‌بندی رسیدیم که کودکان اوتیسم در برقراری ارتباط و دوست‌یابی دچار ضعف و کمبود‌هایی هستند و فضای شخصی بزرگتری نسبت به کودکان غیر اوتیسم دارند و حضور در محیط‌های شلوغ و پر ازدحام با عکس‌العمل این کودکان همراه است. همچنین مولفه کالبدی مانند امنیت محیط،آکوستیک محیط و کوچکی و بزرگی فضا بیشترین اهمیت را در اثرگذاری بر روحیات این کودکان را دارد. بنابراین باید بتوان با بکار بردن مناسب مولفه‌های کالبدی، فضای آموزشی اوتیسم را به گونه ای طراحی کرد که هم در تامین نیازهای این کودکان موثر باشد و هم بتواند باعث رشد اجتماعی کودکان اوتیسم شود.
