رشد اخلاقی از شاخصهای توسعۀ کشور است که از ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی تأثیر میپذیرد و در مقابل، بر دیگر ابعاد اثر میگذارد. در این جستار، رشد اخلاقی جامعه با نوعی رویکرد ساختاری و جامعهنگر بررسی میشود. این رویکرد، علاوه بر روابط بیناشخصی فردگرایانه، به سطحی فراتر از مجموع افراد نظر دارد. در این مقاله، با نگرشی تحلیلی-عقلانی و با پرهیز از حصرگرایی، به تحلیل عوامل مؤثر شناختی و انگیزشی در رشد اخلاقی جامعۀ ایران پرداختهایم. توجه به پیچیدگی اخلاق در جامعۀ امروزی، کاربست انتقادی ارزشها، آسیب شناسی ملی و تأکید بر مطالعات جامعه شناختی اخلاق در تحلیل وضعیت کنونی، تأکید بر سرمایهگذاری بر کودکان و زیرساختهای اخلاقی نظیر خانواده و مدرسه، آموزش غیرمستقیم اخلاق با تأکید بر رسانههای جمعی، ایجاد زمینههای درونی (دیگرگرایی: همدلی، محبت، نوعدوستی) و بیرونی انگیزش ومشارکت عمومی نظیر اعتماد، شفافیت، قانونگرایی و جوانگرایی از جمله عوامل تحلیلی است.
