منصور اسلامی

فعالیت­های فیزیکی مداوم، بدن را در سطوح مختلف خستگی قرار می­دهد. خستگی یکی از پیامدهای جدایی­ناپذیر اکثر فعالیت­های ورزشی بوده که ممکن است منجر به تغییراتی در عملکرد تولید و جذب نیرو در عضلات شود. هدف از پژوهش حاضر، تاثیر دویدن در حالت واماندگی بر توان جذبی و کار عضلات زانو طی مرحله اتکای دویدن بود. 16دانشجوی مرد با میانگین سن 2/27±22سال، قد 5/47±177سانتی متر و جرم 8/4±72/6 کیلوگرم به­صورت داوطلبی شرکت داشتند. داده­های سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت شد. توان و کار منفی و مثبت عضلات عمل کننده بر زانو، با استفاده از معادلات دینامیک معکوس در نرم­افزار MATLAB2010 محاسبه شد. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون T زوجی(تی همبسته) انجام شد 0/05≥p. نتایج نشان­داد، اوج توان منفی و کار منفی پس از خستگی به­طور معناداری به ترتیب 33/78 % و 22/6% کاهش یافت. با وجود اینکه اوج توان مثبت به­طور معناداری کاهش یافت 0/05≥p اما کار مثبت تغییر معناداری نداشت 0/644=p. نتایج این پژوهش نشان­داد که پس از خستگی، عملکرد جذب ضربه برخوردی در مرحله اتکای دویدن از سوی عضلات کاهش­یافته، که این کاهش ممکن است منجر به افزایش خطر آسیب­های دویدن شود.