مقدمه و هدف: آسیب رباط متقاطع قدامی یکی از رایجترین آسیبهای ورزشی بوده که به دلایل مختلف روی می دهد و تحقیقات تاکنون به بررسی علت های احتمالی پرداخته اند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با بیومکانیک پرش-فرود افراد فعال از طریق سیستم امتیازدهی خطای فرود بود. روش شناسی: ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت اندام تحتانی 30 آزمودنی فعال (سن 12/2±27/21 سال، قد 59/6±77/177 سانتیمتر، وزن 94/6±42/69 کیلوگرم) به ترتیب از طریق آزمونهای میدانی و معتبر مک گیل و دینامومتری دستی ارزیابی گردید. سپس افراد آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود را به منظور ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود اجرا کردند. برای بررسی ارتباط مقادیر ثبات ناحیه مرکزی و قدرت ایزومتریک ابداکشن و چرخش خارجی ران با امتیاز LESS از آزمون همبستگی پیرسون و ارتباط پیشبین این متغیرها با امتیاز LESS از آزمون رگرسیون چند متغیره استفاده گردید (05/0≥P). یافته ها: همبستگی و ارتباط پیشبین معناداری بین آزمونهای فلکسور تنه (4/0=P)، اکستنسور تنه (46/0=P)، پلانک (49/0=P)، پلانک از سمت راست (41/0=P)، پلانک از سمت چپ (4/0=P)، قدرت ایزومتریک ابداکشن ران (44/0=P) و چرخش خارجی ران (07/0=P)، و نمرات کلی آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین استقامت و ثبات ناحیه مرکزی بدن و قدرت ایزومتریک عضلانی با بیومکانیک پویای پرش-فرود ارتباط معناداری ندارد که این یافته احتمالاً به دلیل تفاوت میان ماهیت آزمونهای استقامت و ایزومتریک با حرکات عملکردی پویا میباشد. به طور کلی، اجرای پژوهشهای مربوط به غربالگری ورزشکاران در معرض خطر به منظور پیشگیری از وقوع آسیبهای جدی که دوران ورزشی و نیز زندگی فردی ورزشکاران را تهدید میکنند امری لازم و ضروری میباشد. بدون تردید، بهرهگیری از روشهای کاربردی در ارزیابی الگوهای خطرزا که بتوانند جایگزینی برای سیستمهای آزمایشگاهی گرانقیمت بوده و در گروههای بزرگ به آسانی قابل اجرا باشند، در این جهت برای متخصصین پزشکی-ورزشی بسیار کمککننده خواهد بود.
