پژوهش حاضر تاثیر سازوکارهای مدیریتی راهبری شرکتی شامل ویژگی های هیات مدیره (اندازه و استقلال) و مدیرعامل (دوگانگی، نفوذ و مدت تصدی) بر ریسک پذیری شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران را مورد بررسی قرار می دهد. در این پژوهش انحراف معیار باقی مانده مدل سه عاملی فاما–فرنچ (ریسک غیر سیستماتیک) به عنوان جانشین ریسک پذیری شرکت در نظر گرفته شده است. همچنین آثار سه متغیر اهرم مالی، نرخ بازده دارایی ها و سن شرکت که انتظار می رفت بر روابط بین متغیر های مستقل و وابسته تاثیرگذار باشد، کنترل گردید. با بررسی 127 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی 1387 تا 1392 و با بهره گیری از تحلیل رگرسیونی پانل دیتا، نتایج پژوهش نشان می دهد، اندازه و استقلال هیات مدیره و نفوذ مدیرعامل بر ریسک پذیری شرکت ها تاثیر گذار بوده لکن شواهدی حاکی از تاثیر مدت تصدی و دوگانگی نقش مدیرعامل بر ریسک پذیری مشاهده نگردید.
