هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر فعالیت های بدنی بر آمادگی جسمانی، ویژگی های شخصیتی و کاهش ناهنجاری های اجتماعی دانشجویان علوم پزشکی کشور بود. روش پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ گردآوری داده ها توصیفی از نوع پیمایشی بود که به شکل میدانی انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی کشور در سال تحصیلی 95-1394 بود که تعداد آن ها بنا بر آمار اعلام شده از سوی معاونت آموزش وزارت بهداشت و درمان 198262 نفر بود. حجم نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان 384 نفر برآورد گردید. با توجه به اینکه یکی از اهداف پژوهش مقایسه دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار بود، 192 نفر از دانشجویان ورزشکار و 192 نفر غیر ورزشکار انتخاب شدند. برای نمونه گیری، از روش نمونه گیری خوشه ای و چند مرحله ای استفاده شد. برای گردآوری داده ها از چهار پرسشنامه شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه فعالیت بدنی بک (1982)، پرسشنامه ده سوالی شخصیت رنتوف و سوان (2003) و پرسشنامه ناهنجاری های اجتماعی شاطریان (1389) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی (جداول و نمودارهای فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون K_S، آزمون t مستقل و مدل سازی معادلات ساختاری) انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که ارتباط معناداری بین فعالیت های بدنی با آمادگی جسمانی و ویژگی های شخصیتی دانشجویان علوم پزشکی وجود داشت؛ اما ارتباط بین فعالیت های بدنی و ناهنجاری های اجتماعی معنادار نبود. دانشجویان ورزشکار به طور معناداری فعالیت بدنی، آمادگی جسمانی و ویژگی های شخصیتی بالاتر و ناهنجاری های اجتماعی کمتری نسبت به دانشجویان غیرورزشکار داشتند. هر چند فعالیت بدنی به صورت مستقیم تاثیر معناداری بر ناهنجاری های اجتماعی دانشجویان علوم پزشکی نداشت؛ اما از طریق تقویت میانجی های آمادگی جسمانی و ویژگی های شخصیتی بر کاهش ناهنجاری های اجتماعی به طور غیرمستقیم تاثیر داشت. بنابراین، به دست اندرکاران دانشگاه های علوم پزشکی پیشنهاد می شود که با سرمایه گذاری در راستای توسعه ورزش از آن به عنوان ابزاری برای تقویت ویژگی های شخصیتی مثبت و کاهش ناهنجاری های دانشجویان استفاده کنند.
