مقدمه و هدف: ساختار مناسب و کارآمد، اولین و مهم ترین عامل رسیدن به اهداف در تمامی نظام ها ازجمله نظام ورزش است. ازاین رو هدف از اجرای تحقیق حاضر، طراحی الگوی ساختار ورزش کشور بود. روش و یافته ها: این تحقیق از نظر هدف کاربردی و با روش کیفی در پنج مرحله انجام گرفت. در مرحله اول، به منظور شناخت اصول ناظر بر طراحی ساختار و همچنین شناخت ساختار موجود ورزش کشور از روش پژوهش اسنادی استفاده شد. در مرحله دوم، مطالعه تطبیقی ساختار مدیریت ورزش در 10 کشور ژاپن، ایالات متحده، کانادا، آلمان، بریتانیا، دانمارک، لهستان، نروژ، هلند و نیوزلند انجام گرفت و شباهت ها و تفاوت های کلی ساختار ورزش در این کشورها مشخص گردید. در مرحله سوم به منظور آسیب-شناسی ساختار کنونی ورزش کشور، مصاحبه ای نیمه ساختاریافته و عمیق با 32 نفر از خبرگان و صاحب نظران شامل: اساتید و اعضای هیئت علمی دانشگاه و مدیران بخش های مختلف ورزش کشور که با روش نمونه گیری نظری و قضاوتی انتخاب شدند، صورت گرفت و با شیوه ی نظریه زمینه محور داده های حاصل از مصاحبه ها تحلیل شدند و سپس مدل پارادایمی آسیب های ساختار ورزش کشور ترسیم گردید. در مرحله چهارم با لحاظ قراردادن اطلاعات به دست آمده از سه مرحله قبل، شامل شناسایی اصول ناظر بر طراحی ساختار، شناسایی ساختار فعلی ورزش ایران، شناسایی ساختار ورزش کشورهای منتخب و آسیب شناسی ساختار کنونی ورزش کشور الگویی برای ساختار ورزش کشور در چهار حوزه ورزش تربیتی، همگانی، قهرمانی و حرفه ای در سه سطح مدیریتی (عالی، میانی و عملیاتی) طراحی گردید. در مرحله پنجم با استفاده از روش دلفی، الگوی طراحی شده توسط گروه دلفی که شامل 9 نفر بودند، مورد بررسی قرار گرفت و سپس نظرات اصلاحی آنان اخذ شد که در دور دوم دلفی، الگوی ساختار ورزش کشور مورد قبول گروه دلفی واقع شد، و الگوی نهایی ارائه گردید. نتیجه گیری: متأسفانه بررسی ها حاکی از این است که ایران به لحاظ وضعیت قانون گذاری در حوزه ورزش به ویژه سیاست های توسعه و ساختار ورزش با ضعف ها و مشکلات بسیاری روبه رو است. البته اقداماتی در خصوص تدوین آیین نامه ها و همچنین ذکر مواردی در قوانین برنامه های پنج ساله توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور صورت گرفته است، اما این اقدامات ناکافی است و ساختار ورزش ایران نیازمند قوانین جامع، یکپارچه و شاخص های شفاف و مشخص در حوزه های
