باقر سیدعلیپور

اوریکاز (EC 1.7.3.3) از دسته آنزیم های اکسیدوردوکتاز بوده و در مسیر تجزیه ی پورین ها باعث اکسیداسیون اوریک اسید به 5_هیدروکسی ایزواورات و هیدروژن پراکسید میشود. اوریکاز آسپرژیلوس فلاوس یک آنزیم هوموتترامر با وزن مولکولی 135 kDa و فاقد کوفاکتور می باشد. طبق مطالعات بیوانفورماتیکی و تجربی، برای افزایش پایداری پروتئین های دارویی روش های زیادی گزارش شده است. در این مطالعه با جایگزینی گلوتامین به لوسین در موقعیت 269 آنزیم اوریکاز با استفاده از روش جهش زایی هدفدار، اثر جهش بر پایداری آنزیم با استفاده از سرورهای ,istable ,DynaMut PremPS بررسی شد. پلاسمید pET28a(+) حاوی ژن اوریکاز برای جهش زایی هدفدار به روش Quick-change PCR استفاده شد. پلاسمید pET28a-UOX به منظور بیان در سویه ی E. coli BL21 (DE3) منتقل شد و پروتئین جهش یافته با استفاده از کروماتوگرافی تمایلی Ni-NTA آگارز تخلیص شد. برای ارزیابی تغییرات ساختاری آنزیم، فلورسانس ذاتی و خارجی انجام شد. با توجه به نتایج به دست آمده از فلورسانس ذاتی، شدت نشر پروتئین جهش یافته نسبت به تیپ وحشی کاهش یافت که نشان دهنده ی قرارگیری باقی مانده ی تریپتوفان در یک محیط نسبتا قطبی است. همچنین افزایش شدت نشر فلورسانس ANS پروتئین جهش یافته نسبت به تیپ وحشی نشان دهنده ی این است که پاکت های هیدروفوب بیشتری در سطح پروتئین قرار گرفتند. نتایج حاصل از مطالعات بیوانفورماتیکی نیز افزایش پایداری جهش یافته را نسبت به تیپ وحشی بر اساس ΔG نشان داد. نتایج به دست آمده از این مطالعه دستورالعمل هایی را برای طراحی آزمایشی اوریکاز نوترکیب با افزایش پایداری ارائه می کند.