بر اساس نظریه ی سوسیوکالچرال، یکی از ابزارهای مهم برای یادگیری زبان، استفاده از خود زبان در مکالمات مشارکتی است که زبان آموزان می توانند از طریق آن خودسامانی زبان را بهبود بخشند. برخی از محققین معتقدند با انجام مشارکتیِ یک تمرین زبانی، می توان به طور غیرمستقیم توجه دانش آموزان را به فرم هدایت کرد. اکثر مبتدیان زبان انگلیسی در ایران در استفاده از زمان حال ساده اشتباه می کنند و بیشتر اوقات از زمان حال استمراری به جای آن استفاده می کنند. هدف این مطالعه بررسی این است که آیا زبان آموزان می توانند از طریق مکالمه ی مشارکتی با هدایتِ توجه به فرم زمان حال ساده، آن را بیاموزند (از آنِ خود کنند). برای این منظور، 30 زبان آموز زبان انگلیسی با سطح زبان متوسط، بین سنین 15 تا 19 سال که در یکی از مؤسسات خصوصی درشهر رشت مشغول به تحصیل زبان انگلیسی بودند، شرکت کردند. آنها به دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. به گروه آزمایشی تمرین مکالمه ی مشارکتی داده شد و زبان آموزان با مشارکت یکدیگر، گفتگو ساختند. در حالی که آنها در حال انجام یک تمرین گفتگوسازی بودند، کلاس به صورت صوتی ضبط شد. مکالمات صوتی ضبط شده آنها بر اساس تحلیل مکالمه به عنوان روش تحلیل کیفی داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج، تأثیر مثبت مکالمه ی مشارکتی را بر یادگیری زمان حال ساده در سطوح مختلف نشان داد. در این پژوهش همچنین از طریق طرح پیش آزمون و پس آزمون، درک و استفاده از زمان حال ساده قبل و بعد از تمرین مکالمه ی مشارکتی مورد سنجش قرار گرفت. نمرات شرکت کنندگان در پیش آزمون و پس آزمون با رویکرد کمّی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج، می توان گفت که مکالمه ی مشارکتی راهی مؤثر برای از آنِ خودسازی زمان حال ساده است.
